Ontsnapt uit de wurgende greep van de jungle.

Gegroet allen,

Na mijn vorige verslag van enige tijd geleden heb ik veel gedaan en gereisd.

Vanuit Potosí heb ik de bus genomen naar Sucre, (de witte stad). Hier heb ik niet veel gedaan en niets bijzonders bezocht. Ik heb mijn Spaans iets verder verbeterd door een nieuwe intensieve 3 daagse cursus te volgen.
Zondag ben ik naar de lokale markt in Tarabuco gegaan, 65 km buiten Sucre. Dit is een markt waar de lokale bevolking getooid in kleurrijke klederdracht hun inkopen doen of hum toeristische waar proberen te verkopen. Het is in ieder geval een leuk plaatsje waar de culturen elkaar ontmoeten.

Hierna ben ik verder gereisd naar La Paz de grootste stad van Bolivia en de hoogste hoofdstad op 3.700 meter hoogte. In La Paz heb ik een verlaten ski resort Chacaltaya op 5.400 meter hoogte bezocht (mijn hoogste hoogte tot nu toe) (jammer genoeg is de skipiste al enkele jaren geleden gesloten anders was het wel aardig geweest een par afdalingen te maken.) en een bezoek gebracht aan de Valle de la Luna iets buiten La Paz.

Na mijn verblijf in La Paz heb ik een mountain bike tocht geboekt bij ´Downhill Madness´ over de meest gevaarlijke weg ter wereld van La Cumbre naar Coiroco over een afstand van 64 km en met een verval van 3.350 meter (van 4.750 meter naar 1.400 meter). Ondanks dat 4 maanden geleden een nieuwe weg is geopend welke het verkeer nu omleid over een geasfalteerde weg, is de weg nog steeds gevaarlijk. 3 weken geleden is een Israëliër hier nog verongelukt op zijn afdaling. Aangekomen in Coroico konden we goed bijkomen en genieten van een goed buffet met lekker gekoeld bier bij een prachtig hotel met zwembad waarbij je over de vallei uitkeek. Hier had ik mijn overnachting ook geboekt. Bij het ontwaken keek je s´morgens direct vanuit je bed over het dal uit. Prachtig. Het enige vervelende was dat het hier wemelde van de ´sand flies´, dit zijn nietig kleine vliegjes die venijnig steken welke je niet voelt maar waar je wel erg opgezette, grote rode en jeukende bulten van krijg. De normale DEET insecten spray werkte niet op deze beestjes en de bulten bleven 1 week zicht- en voelbaar. Gelukkig zijn ze nu weg.

Na Coroico heb ik, eigenwijs als ik ben en tegen het advies in van Rick, de bus genomen naar Rurrenabaque in de jungle van Bolivia, in het laagland (500 meter hoogte). De bus welke er 15 uur over deed om in Rurre te komen, nam een weg welke haast even gevaarlijk en afschrikwekkend was als de weg op onze fietstocht. Aan de ene kant de bergwand en aan de andere kant een diepe afgrond van zo´n 100 meter. Was de weg amper breed genoeg voor de bus dan had je ook nog tegemoet komend verkeer welke je vooral in de bochten moest proberen te passeren. Het uitzicht was mooi en indrukwekkend maar toch voelde je je ook wel benauwd vooral toen het donker werd en er op het licht van de koplampen gereden moest worden. Soms moest er tientallen meters achteruit gereden worden om een geschikte passerplek te vinden. Uiteindelijk dan toch in Rurre aangekomen en hier gelijk een Pampas toer geboekt.

3 dagen in de pampas met apen, dolfijnen, veel vogels, slangen, kaaimannen en veel, veel, heel veel muskieten. De DEET spray werkte hier gelukkig wel ondanks dat je dit de gehele dag moest gebruiken omdat we letterlijk boven het water vertoefden en sliepen. De bedden waren gelukkig goed afgeschermd met goede en dichte muskietennetten. Het programma bestond uit een Anaconda jacht waarbij je door ondiep water van ca 75 cm diep moest lopen, piranha vissen, zwemmen met de roze dolfijnen, een nachttoer op zoek naar kaaimannen en het bekijken van mooie zonsondergangen en opkomsten. Vooral het zwemmen met de 3-4 roze dolfijnen in bruin/geel gekleurd water en omgeven door tropische vogels en pampas maakte een mooie indruk. Deze dieren zie je normaal alleen in de dierentuin en nu zwem je ermee waarbij de kaaimannen op de loer liggen en er piranha’s in het water zwemmen.
Na terugkomst in Rurre heb ik gelijk met 2 anderen nog 1 dag een jungle tocht gemaakt. Achteraf gelukkig maar een dag want de temperatuur en vochtigheid is niet te verglijken met de pampas. We hebben de gehele dag in de jungle gelopen en konder daarna onze kleren direct uitwringen, ze waren door en door nat van het zweet en vies van het onderweg opgelopen vuil, modder en stof. Het was wel mooi om wilde varkens te spotten, exotische vogels en apen te zien en uitleg te krijgen over de flora en fauna in het Madidi park. Dit is een zeer biodivers park welke een flora en fauna herbergt van 6.000 meter hoog- tot 500 meter laagland. Er zijn hier zelfs nog ´onbekende´ indianenstammen.

Uit de jungle lekker een dagje relaxen. We hadden een hostel met uitzicht op de rivier en een lekker briesje wanneer je in je hangmat lag. Liep je echter door het stadje dan brak het zweet direct uit na iedere stap zo warm en vochtig en benauwd was het. Hierna in 50 minuten teruggevlogen naar La Paz. Wat is het dan heerlijk om weer in temperaturen van 20-22 graden te komen inclusief de lage luchtvochtigheden.

Vandaag ben ik op zoek naar een nieuwe camera want mijn camera is gesneuveld na de 2 uur durende hoosbui welke ik te verduren kreeg onder het piranha vissen. Helaas is het nu zondag en zijn de normale winkels in La Paz gesloten. Ik heb een redelijk goedkoop Canon toestel gekocht toch nog met de euvele hoop dat mijn ´oude´ camera opnieuw de geest zal krijgen.

Als het goed is zal ik de bijbehorende foto´s zo snel als mogelijk plaatsen als de verbindingen snel genoeg zijn. Buiten La Paz is de internetverbinding meestal niet zo goed en snel.

Hasta Luego,

John.