Natuurlijke schoonheid onaangetast.

Jongens, Meisjes en Buitenlui,

Hier het vervolg van mijn reis:

Zoals beloofd enige informatie over het ware verhaal van Butch Cassidy en de Sundance kid. Het simpele feit is dat zij hier in Bolivia uiteindelijk zijn omgekomen.

Butch Cassidy is samen met de Sundance Kid de leider van een gang in het Amerika van de cowboys. Butch is de man van de slimme ideeën en plannen, terwijl Sundance zeer bedreven met het revolver is. Ze houden zich voornamelijk bezig met overvallen op banken en treinen. Uiteraard is de lokale bevolking hier niet erg blij mee en de sheriff zit de gang dan ook op de hielen.
Als Butch en Sundance een dubbele overval uitvoeren op een geldtransport per spoor, is de maat vol voor de sherrif en de eigenaren van het geld. Butch en Sundance worden nu opgejaagd door de sheriff en een aantal guns-for-hire. Na een achtervolging door de steppes en gebergtes van Amerika weten Butch en Sundance met veel geluk in 1901 te ontsnappen. Ze besluiten nu hun geluk in Bolivia te gaan beproeven. Hoewel ze geen woord Spaans spreken lukt het ze toch een aantal banken te overvallen. Maar de Boliviaanse politie houdt niet van halve maatregelen en zet derhalve een groot squad op de twee bandieten. Dit betekent het einde van hun loopbaan als overvaller. Ze worden derhalve bij Sainte Vincente omgebracht en liggen nu in Bolivia begraven na 7.000 km te zijn gevlucht uit Amerika. Rijk maar toch jong gestorven na zo´n roekeloos leven. En dat net 100 jaar geleden.

Tupiza, Bolivia ligt in een smal rivierdal in een indrukwekkende omgeving van rotsformaties in prachtige kleuren, bergen, rivieren en cactuswouden. In deze ‘wild west’-regio brachten Butch Cassidy en Sundance Kid hun laatste dagen door, nadat ze in 1901 uit de Verenigde Staten waren ontvlucht. Na hun laatste overval werden ze gevangen genomen en uiteindelijk omgebracht. Het is ook niet slim om als gringos in Bolivia te gaan roven, dit valt wel erg op.

Om deze omgeving te verkennen heb ik bij de door Rick aanbevolen reisagency Alexandro een triathlon geboekt. Dit is een gevarieerd programma op de MTB (15 km downhill), Hiken ( 30 min.) paardrijden (1,5 uur) en de rest per jeep. Om 9:00 stond ik klaar voor mijn toer die alle interessante plaatsen rondom Tupiza zou aandoen. Ondanks dat de weg naar Tupiza vanuit Argentinië erg saai en stoffig was is deze omgeving erg indrukwekkend. De rotsformaties zie je in vele kleurschakeringen van grijs, geel tot rood. Op het stukje paardrijden was ik vooraf niet erg gecharmeerd maar uiteindelijk viel dit wel mee. Na 32 jaar niet meer op een paard te hebben gereden (het laatst met Ingrid op 18 jarige leeftijd in e Camarque, Frankrijk) was het in het begin wel even wennen maar verder dan stapvoets en draf ben ik niet gegaan en ook mijn medereizigers vonden dit wel genoeg. 1,5 uur is dan lang genoeg om je zitvlees niet te veel te belasten en gelukkig heb ik er daarna dan ook geen last van gehad. Op het einde van de dag werden we 15 km de bergen ingebracht waarvandaan we naar beneden reden per MTB. Rick je cactussen met de gezichtjes erop stonden er nog steeds! Om 18:30 waren we weer terug in Tupiza.

Tupiza is een erg klein en stoffig dorpje met weinig bankactiviteiten en geldautomaten. Mijn toer kon ik dan ook niet betalen maar dat was geen probleem. De volgende dag zou om 8:30 de bank opengaan en dan kon ik op mijn MasterCard geld opnemen. Voor die volgende dag had ik ook mijn Toer de Uyuni geboekt, een 4 daagse toer door het zuiden van Bolivia welke totaal zo´n 1000 km bedraagt welke je in een 4WD aflegt. (liefs te betalen in Dollars, mijn Euro´s zijn niet gewild en worden slechts tegen een zeer slechte wisselkoers aangenomen. Dat heb ik dus maar niet gedaan. Het gekke is dat de wereldeconomie aan Bolivia voorbijgaat daar ze meer geven voor een US dollar dan op de internationale markt. 8,2 tegen officieel 8,0 en voor de Euro maar 9,2 terwijl deze 10,4 genoteerd staat.)
Een 4WD is voor deze toer wel noodzakelijk daar de wegen, als ze deze benaming al mogen dragen, hoofdzakelijk bestaan uit grind, keien zand en zout. De overgangen zijn echter onvoorspelbaar zodat je plotseling moet afremmen om niet door greppels, keien en rivierbeddingen te worden verrast. Richtingaanwijzers zie je nergens en soms neem je afslagen welke je zelf niet als zodanig zou hebben benoemd. Onze chauffeur Samuel is echter zeer bedreven en doet dit werk al 16 jaar en kent de route dan ook op zijn duimpje. We hebben in de eerste 2 dagen zo´n 500 km afgelegd in 9 uur per dag wat een gemiddelde geeft van zo´n 30 km/uur. De hoogte verschillen vallen in het begin niet op maar uiteindelijk vertrekken we op 2.950 meter hoogte om de eerste overnachting te maken op 3.700 meter en de derde dag tot een hoogte van boven de 5.000 uit te komen. Hierna is het bergafwaarts en uiteindelijk belanden we weer op normale hoogte van 3.700 meter !! in Uyuni. Gelukkig heb ik niet al te zeer last van de hoogte, alleen een klein beetje hoofdpijn maar dit is tijdelijk en niet heel erg. Ik heb wel last van mijn hoofd gekregen op de eerste morgen na vertrek. We vertrokken deze dag om 06:00, dus in het donker, en voordat we vertrokken zou ik het toilet nog even snel bezoeken. Nu dat was fout. Bolivianen zijn zelf erg klein van stuk en maken deuropeningen en bedden dan ook niet voor die gekke lange westerlingen. Ik stootte verschrikkelijk mijn hoofd aan de deurpost van 1,60m. Normaal niet zo´n probleem maar nu stootte ik welk erg hard mijn hoofd en bleek ik een snee van 5 cm boven op mijn hoofd te hebben opgelopen. Mijn medereizigers uit Israel hebben gelukkig behalve militaire training ook een medische training afgerond zodat ze mij konden helpen en verbinden. Enkele uren later kwamen we langs een klein dorpje waar een dorpsdokter aanwezig zou zijn. De chauffeur waarschuwde alwel dat deze niet kon hechten maar dat de dokter er wel even naar zou kijken. Quasi professioneel hanteerde de man tangetjes en verbandgaas om de wond te reinigen. Deze werden echter wel uit zijn stoffige en alles behalve schone praktijkruimte gehaald. Ik leef nog dus valt het tot nog toe mee. Wat kan je verwachten voor 10 Bolivianos (1 Euro). Ik heb gezien de hoogte van dit bedrag maar geen factuur voor de verzekering gevraagd. Het weer verbinden van de wond was komisch want de beste man had geen verband zodat ik terugviel op mijn Israëlische medereisgenoot. De wond geneest dus de komische hoofdband heb ik inmiddels maar afgedaan.
Onderweg hadden de onderkomens geen douche zodat eea wel behelpen was. Je voelt je wel erg nederig als je door deze mooie en ruige omgeving rijdt. Het ene vergezicht is nog mooier dan het andere. Op de vierde dag moeten we nog vroeger ons bed uit om de zonsopgang te bekijken om 06:30. We vertrokken om 05:30 om na 1 uur over de zoutvlakte van de Salar de Uyuni (12.000 km2 oppervlakte) op het eiland midden in deze vlakte (Isla de Pescado) de zon te zien opkomen op 3.800 meter hoogte. Het is zeer onwerkelijk om de temperatuur te voelen (het vriest s´morgens vroeg) en de witte omgeving als sneeuw vlaktes te zien. Als je over het zout loopt hoor je het ook net kraken als verse sneeuw. Overal om je heen niets anders dan km´s zoutvlakte.

Op de vierde dag na de zonsopgang te hebben gezien worden er veel foto´s gemaakt met optisch effecten en werd de tocht afgesloten na bezoeken aan het Zouthotel en de zoutafgravingen. Om 13:00 belanden we in een stoffig en weinig inspirerend Uyuni waar ze wel geldautomaten hadden. Dit was noodzakelijk om na 4 dagen weer een aantal heerlijke biertjes te kunnen kopen. Eh neen, ik ben geen alcoholist, maar bij 30 graden is een (of meer) heerlijk heldere Huari niet te versmaden.

Na met medereizigers uit een ander jeep te hebben gegeten stapte ik om 20:00 op de bus naar Potosi. In Uyuni zag je veel mensen die je onderweg op de Uyuni toer ook was tegen gekomen. Veel mensen reizen van Tupiza naar Uyuni om daar verder te reizen ipv weer terug naar Tupiza te gaan (200 km over stoffige paden is te veel na deze 4 dagen van herinneringen en als je hierna toch weer terug moet om verder te reizen naar La Paz of Sucre of Potosi).

Voor nog geen 3 Euro reis je dan in 7 uur in een gammele bus naar Potosi om daar om 03:30 aan te komen en wat doe je dan? Gelukkig konden we in de bus verder slapen en ben ik om 07:30 in alle rust naar een hotel gaan zoeken. Gelukkig vond ik deze snel en na een heerlijke warme douche stond ik geschoren en al om 08:45 in het centrum te zoeken naar een mijntocht waar Potosi in de 15/16 e eeuw bekend om is geworden zoals jullie allemaal natuurlijk weten. Interessant de Spanjaarden komen in Zuid Amerika en claimen dus gelijk alle rijkdommen en bezittingen. Ze hebben zoveel zilver laten delven door de lokale Indianen, en Afrikanen dat er een brug van kon worden gemaakt van Bolivia naar Spanje. De Omstandigheden en methoden waren echter zo miserabel dat er in totaal 8 miljoen mensen zijn omgekomen. Zelfs vandaag zijn de omstandigheden erg slecht en werken er op de 8.000 mijnwerkers op deze berg nog steeds zo´n 100 kinderen. De overige mijnwerkers zijn zelf overigens ook maar net in de twintig. Klaarblijkelijk krijg je vanzelf Silicose waaraan je uiteindelijk overlijd als je langer dan 10 jaar in de mijn werkt. Marketing technisch hebben ze het handig aangepakt. De mijn is van de mijnwerkers zelf (een coöperatie en zij hebben er dus belang bij om zo goedkoop mogelijk te werken (veiligheid?? Heb ik niet gezien) De gedolven ertsen worden verkocht aan ´Boliviaanse´ bedrijven met buitenlands kapitaal die de winsten opstrijken. Omdat de mijnwerkers toch meer verdienen als de normale baantjes gaan ze er vrijwillig mee door. Ze eten de hele dag Coca bladeren om de eetlust en vermoeidheid te vergeten. Omdat momenteel de mineralen wereldwijd erg in prijs zijn gestegen profiteren ze zolang het kan en verdienen zo tot wel enkele tientallen Euro´s per week door nog langere dagen tot 12-14 uur te maken!

Toch wel erg imponerend allemaal. En nu zit ik mijn verhaal weer te schrijven en ga ik straks mijn reis naar Sucre boeken voordat ik de hoofdstad La Paz aandoe.

Tot schrijvens maar weer.

John

NB Gelukkig is mijn natuurlijke schoonheid en ego niet aangetast daar mijn hoofdwond volledig onder mijn haardos verborgen zit. Dat dikke bord voor mijn hoofd is ook niet zo dik, dat het deze onvrijwillige ontmoeting heeft kunnen voorkomen. Voor de zekerheid pas ik voortaan wel iets meer op, op de lage deuren en andere obstakels.