Ecuador, de laatste halte

On top of the world en weer met beide benen terug op aarde.

Na maanden vakantie word je opgehaald van Brussel en kom je weer thuis na 30 lange reisuren een vreemd gevoel.

Nu eerst maar even de afronding van mijn fantastische reis. Na mijn laatste bericht heb ik de afgelopen week in Ecuador doorgebracht door naar het krater meer bij Quilotoa te gaan. Was het hier al koud dat werd alleen erger bij de beklimming van de 5.897 meter hoge actieve vulkaan Cotopaxi. Na de afdaling terug in Quito de laatste cadeautjes gekocht voor “thuis”.

14 juni ben ik naar Latacunga getogen wat zo’n 90 km zuidelijker ligt dan Quito. Van hieruit kan je makkelijk tochten ondernemen naar zowel de Cotopaxi als de Quilotoa loop. Normaal beklim je de Cotopaxi met 2 personen naast de gids. Omdat het weer nog niet erg meezit en het toeristische seizoen nog niet echt van start was gegaan in Ecuador zijn er weinig kandidaten om de Cotopaxi te beklimmen. Ik besluit daarom maar eerst naar het kratermeer van Quilotoa te gaan via het roestige plaatje Zumbahua. De bestemming ligt 2 busuren en 1 caminette uur van Latacunga. Omdat Quilotoa nogal afgelegen ligt moet je het laatste stukje achterin een pickup auto (caminette).

In Quilotoa aangekomen wordt in ondergebracht bij een zeer sober hostel van de lokale indegineous bevolking. Het huis is kaal, koud, kil en ongezellig maar er loopt 6 jong grut rond (variërend van 5 tot 12 jaar) welke het geheel lijken te runnen want moeder is uit werken en vader is niet te zien (met 6 jong zal die wel ergens zijn!). Ik ga het krater meer rond in 5 uur waarbij ik gedurende de 12 km durende hike over smalle paadjes loop op de rand van de krater en af en toe uit moet wijken voor een lokale hond welke de akkertjes op de steile katerwand bewaken voor hun baasje. De hoogte van de hike varieert tussen 3.800 en 4.100 meter en is behoorlijk inspannend maar wel indrukwekkend met de continue uitzichten over het kratermeer en zijn omgeving. S’avonds ga ik vroeg naar bed met kleding aan want de heer des huizes (8 jaar oud) was helaas niet in stat om de houtkachel voldoende warm te krijgen. S’morgens is het huis haast verlaten en krijg ik van een andere heer des huizes (7 jaar) mijn ontbijt voorgeschoteld. Hierna verken ik het kratermeer (0,5 uur naar beneden en 1 uur weer omhoog). Het blijft koud en ik vertrek weer via de zaterdag markt van Zambahua weer naar Latacunga. De zaterdag markt is wel speciaal, geen toeristisch gebeuren maar een lokale handel en ruilbeurs.

Er zijn nog steeds geen andere Cotopaxi kandidaten en ik vertrek dus alleen met mijn gids naar de Cotopaxi voor mijn recordbeklimming. Alles hebben we bij ons, cramptons, gators gordel, ijshouweel, bergkleding en lijnen. S’middags komen we in het basiskamp op 4.800 meter aan en na een simpele spaghetti maaltijd gaan we om 19:30 slapen want de tocht begint om 01:00. De hemel is onbewolkt en dus koud als we vertrekken. Ik denk dat de 1.100 meter beklimming wel zal meevallen. De eerste 100 meter is er nog lavagruis maar dan begint de gletsjer en al snel valt het me op dat de beklimming zwaar is niet alleen door de kou, sneeuw/ijs maar ook de steilte van de beklimming en het schijnbare gemis van zuurstof. Je haalt nog geen 200 meter hoogte in een uur. Als de wind ook nog eens opsteekt wordt het alleen maar zwaarder en kouder. Na 6 uur zijn we 200 meter onder de top op 5.700 meter hoogte. Nog maar 200 meter maar de wind steekt plotseling op en heeft zo’n kracht dat je nauwelijks op je benen kan blijven staan en continue wordt teruggeblazen als je je iets te veel opricht. We komen dan ook nauwelijks meer vooruit noch omhoog. Je ziet niets meer en de sneeuw/ijs striemt in je gezicht. Ik besluit met de gids om maar om te keren Mijn record is nu goed voor een 5.700 meter hoogte. De onderneming is een vakantie bestemming en ik ben nog niet levensmoe. Na 3 uur ben ik weer terug in de refugio. Ik ben helemaal kapot en hondsmoe terwijl ik denk toch een redelijke conditie te hebben. Na een dutje van 1 uur dalen we verder af naar Latacunga waar ik s’middags de bus terug neem naar Quito.

Woensdag mijn laatste dag in Zuid-Amerika breng ik rustig en ontspannend door en koop nog wat cadeautjes voor “thuis”.

De volgende morgen woensdag om 04:30 start mijn terugreis en na 3 vluchten via Houston, Newark/New York en Brussel word ik door Rick donderdag om 11:00 in Nuenen afgeleverd. Het avontuur zit erop.

Ik heb totaal 50.000 km gereisd, heb 2 continenten bezocht, 5 landen doorgereisd, de Antarctische poolcirkel, keerkring en evenaar overgestoken, werelds meest geïsoleerde eiland bezocht (paaseiland, Chili), werelds hoogst gelegen hoofdstad bezocht (La Paz, Bolivia), wereld hoogste stad bezocht (Potosi, Bolivia) werelds meest zuidelijke stad bezocht (Ushuaia, Argentinië), werelds meest hoogst gelegen meer bevaren (Lake titicaca, Bolivia/Peru) en wereld 2de meest hoogste berg beklommen (Cotopaxi, Ecuador, gemeten vanaf het middelpunt van de aarde)
Alsof dit alles nog niet genoeg is heb ik hiernaast fantastisch bezoeken gebracht aan: Antarctica, Galopagos (Ecuador), Machu Picchu (Peru), Cordilla Blanco (Huaraz, Peru), Nazca lines (Peru), Zoutvlakt van Uyuni (Bolivia), Rurrenrabaque (Bolivia), Gletjer Perito Moreno (El Calafate, Argentinie), Torros Del Paine (Chili) en vele, vele andere hoogte punten. Niet in de minste plaats de inzichten en ervaringen van de vele verschillende aspecten van de diverse lokale bevolkingsgroepen van Spaanse, Indiaanse en gemixte komaf.

Kortom een levensles en ervaring om niet snel te vergeten. Gelukkig heb ik mijn webdagboek en jullie commentaar en 3.500 pageviews, persoonlijke dagelijkse dagboek en zo’n 8.000 foto’s als herinnering.

Iedereen bedankt voor zijn belangstelling en aandacht en waarschijnlijk zie en spreek ik veel van jullie snel.

Na een onrustige nacht ben ik vanmorgen weer begonnen met trainen en heb ik mijn eerste 12 km weer in het Nuenense bos afgelegd want ik prepareer me op de marathon van Berlijn eind September

Globetrotter John