Het andere Zuid-Amerika

Hola, Como esta?

Jaja, Ik zit inmiddels in de mooie bergen van Bolivia op een hoogte van 2.950 meter en dit land is toch wel een stuk anders dan de eerste landen (Argentinië, Antarctica en Chili) die ik bezocht heb. Het begon vanmorgen, 14 april, gelijk al bij het oversteken van de grens tussen Argentinië en Bolivia. Ik had de nachtbus uit Salta genomen die om 06:30 s´morgens in La Quiaca, het grensplaatsje in Argentinië, aankwam. De wegen en bussen in Argentinië zijn goed en snel want deze laatste 450 km in Argentinië hebben we in 5,5 uur afgelegd. Maar dit is zoals ik dat gewend was in de afgelopen 6 weken. De grens tussen Argentinië en Bolivia wordt hier gevormd door een klein riviertje welke je via een brug oversteekt. Aan de andere kant merk je direct dat je in een andere wereld bent aangekomen. De mensen zien er anders uit, kleurrijker en het is er stoffiger en goedkoper. Na 300 meter is er een busstation waar ik geluk had omdat er een bus met bestemming Tupiza stond te wachten (kosten 10 Bolivianos of te wel 1 Euro). Dit nadat ik eerst een andere aanbiedster moest afhouden die mij deed geloven dat de eerste bus pas s´middags zou vertrekken en bij haar natuurlijk!!. Om 8:00 vertrok de bus van de concurrent met mij aan boord. Dit na enig aandringen van medepassagiers welke ´Vamos, Vamos´of te wel gaan, gaan, riepen, zij hadden waarschijnlijk langer moeten wachten dan mijn 10 minuten. Eenmaal 100 meter buiten het plaatsje veranderde de weg in een zand- hobbel- en stofpad. Alles rammelde en schokte door elkaar heen maar niemand van de locale bevolking die er enige aandacht aan besteedde, waarschijnlijk is dit dus normaal. De gehele 100 km ging zo door waar we dan gelijk haast 2,5 uur over gedaan hebben, wat op zich een prestatie is gezien de conditie van de weg en bus. Nu ben ik dus aangeland in Tupiza en heb gelijk een tocht geboekt voor een triathlon (bike, hike, jeep en paard!) in de omgeving van Tupiza en een 4-daagse jeep tocht door Salar de Uyuni en omgeving. Hierover later meer.

Tevens zal ik het ware verhaal van Butch Cassidy and the Sundance Kid vertellen.

Nu eerst terug waar ik de vorige keer gebleven was nl Mendoza. In Mendoza heb ik mijn opfriscursus Spaans maar overgeslagen en heb het verder rustig aangedaan. 3 tochtjes gemaakt nl naar de Alta Montana, Villavicencie en een toer de Bodegas (wijntoer). Op de eerste toer ben ik een dag onderweg geweest naar een uitzichtspunt van de hoogste berg van Zuid Amerika de Aconcaqua (6.959 mtr hoog). Hier was ik de dag ervoor met de reguliere bus van Santiago naar Mendoza, na een enerverende en mooie route langs een hoge pas dwars door de Andes, ook al langs geweest met een beter zicht. De tweede toer naar een bron voor mineraalwater even buiten Mendoza en de derde toer was een Bike en wine toer naar de Bodegas waar Mendoza om bekend staat. Ik was wat laat hiervoor maar toch nog wat wijn kunnen proeven. Bij deze laatste toer kwam ik haast terecht in een bike oorlog tussen twee elkaar beconcurrerende verhuurbedrijven. De bus zette me af bij de plaatselijke favoriet welke aangaf dat er nogal wat problemen en vijandelijkheden waren met een andere verhuurbedrijf. Dit lijkt me logisch. Ik had folders en info van die ander maar de bus zette me doodleuk, buiten de halte om, gewoon af bij zijn favoriet. Achteraf geen echte slechte keuze maar toch zo gaat dat dus hier. Na afloop van de toer nog volop kunnen genieten van de jonge wijn welke hier volop aanwezig is.

De volgende morgen om 13:00 ging mijn bus naar Salta over een afstand van 1.300 km alwaar ik om 08:00 zou arriveren. Voordat ik de bus nam kwam ik onderweg, naar een terrasje voor een kopje koffie, een andere Nederlander tegen welke de dag ervoor op datzelfde busstation was beroofd van al zijn spullen, backpack, geld en papieren. Dus maar de barmhartige Samaritaan gespeeld door hem geld voor een ticket naar Buenos Aires te geven waar de Nederlandse ambassade is gevestigd. Zonder geld doe je weinig en krijg je ook weinig hulp en zonder identificatie kan je dus ook geen geld krijgen/overmaken/ontvangen. Inmiddels hoor ik dus van vrijwel iedereen dat ze wel minimaal een keer zijn beroofd. Ik heb mijn spullen, geld en identificatie dus maar iets beter verdeeld daar ik nu de bewoonde en geciviliseerde wereld ga verlaten en richting Bolivia, Peru en Ecuador reis.

Inmiddels heb ik al haast 29.000 km afgelegd. Ik heb uitgerekend (via afstandmeten.nl) dat mijn totale reis waarschijnlijk zo´n 50.000 km zal bedragen. Ik ben dus al lang over de helft! Tijdens deze reis zal ik dus van het uiterste zuiden (de Antarctische poolcirkel, via de Steenbokskeerkring welke ik vannacht heb gepasseerd) naar de evenaar reizen voordat ik naar huis ga.

Op de laatste dag in Mendoza met de taxi naar het busstation en op naar Salta. In Salta aangekomen vernam ik dat er s´nachts om 00:35 een bus naar La Quiaca ging en deze dus maar gelijk geboekt. Dit betekende dat ik een hele dag in Salta had. Salta is een relaxte stad met veel koloniale gebouwen en een uitzichtspunt over de stad welke via een kabelbaan is te bereiken. Een lekkere lunch gehad en s´avonds lekker gegeten waarbij er live Argentijnse muziek en dans aanwezig was. Moest ik me toch nog op het eind haasten om voor 24:00 mijn rugzak uit de opslag te halen welke om 24:00 sloot.

Uiteindelijk alles gelukt en nu zit ik dus ´fris´ in Tupiza, Bolivia mijn bericht voor jullie te maken. Ik heb net gedoucht want dat was wel nodig na de reis van 18 uur van Mendoza naar Salta, 16 uur in Salta, 6 uur van Salta naar La Quiaca en de laatste 4 uur naar Tupiza (totaal dus al 48 uur geen bed en douche gezien)Ik pas me dus al aardig aan aan de nieuwe omgeving van Bolivia.

De weergoden zijn me tot nog toe goed gezind geweest. Ik heb pas 2 dagen regen gehad (1 dag in Torres del Paine en 1 dag op Rapa Nui) Voor de rest is het weer zonnig dan wel gedeeltelijk bewolkt met temperaturen variërend van 18-19 tot 30 graden. Niet slecht dus alhoewel ik begrijp dat Nederland momenteel ook gebukt gaat onder haast 30 graden. Moet ik toch denken aan die arme teammaten en familieleden welke allemaal onder deze warme omstandigheden hun partijtje tennis moeten afwerken. Succes en ik leef met jullie mee! Hulp kunnen mijn teammaten wel gebruiken, ben ik even weg en verliezen ze gelijk met 5-1 hun eerste wedstrijd, kom op jongens dit kan beter. Jongens, schakel jullie mental coach maar in, dat zal helpen.

Nu veel succes en plezier bij het bekijken van deze tekst en de corresponderende foto´s,

Hasta Luego en tot over 1 week waarschijnlijk vanuit Potosí.

John