Derde verhaal vanuit Flores

Hello,

Hier is op het eind van onze 30 dagen trektocht door Indonesië, dan toch nog een bericht.
Na ons laatste bericht vanuit Mataram, Lombok zijn we verder doorgereisd op Lombok, hebben Sumbawa aangedaan en zijn uiteindelijk op Flores beland. We zijn nu, op onze laatste echte vakantiedag in Ende-Flores en vertrekken morgenvroeg via Kupang West-Timor naar Jakarta-Java.

Het feit dat we geen andere berichtjes hebben gestuurd is dat het internet in Indonesië niet overal aanwezig is en is het er wel dan is de snelheid een probleem. Als laatste hebben we bericht uit de hoofdstad Mataram op Lombok. Het weer was hier slecht en daarom waren we uit vervroegd uit Tetebatu vertokken. Het weer de volgende dag en de weersvoorspelling op het internet noodzaakte ons voor een bezinning en daarom zijn we op onze schreden teruggekeerd en alsnog de wandeling aan de voet van de vulkaan Rinjani wezen maken. Lombok is erg rustig en we spotten vrijwel geen toeristen. Wel zien we nog genoeg restaurantjes en cafeetjes en souvenirtentjes welke op Flores vrijwel niet te zien zullen zijn.

Na onze wandeling met een gids langs de rijstvelden van Tetebatu zijn we naar Senggigi doorgereisd voor onze aanmonstering op de Perama boottocht naar Flores. Met 24 andere toeristen uit Nederland, VS, Zuid-Afrika, Frankrijk en Duitsland schepen we ons in en vertrekken. Via enkele toeristische stopplaatjes onderweg te hebben bezichtigd, o.a. pottenbakker, scheepsbouwer en lokale Lombok dansers, vertrekken we vanuit Labuhan Lombok de oostelijke havenplaats op Lombok. De boot, of beter bootje, is niet erg luxe maar wel gezellig met alle mogelijke nationaliteiten. Onze eerste stop is een snorkelplaats op het privé-eiland van Perama tussen Lombok en Sumbawa. Hier gebruiken we ook ons bbq diner en vertrekken voor een nachtelijke vaarroute naar Satonda bij Sumbawa. Satonda is een eiland met een groot zoutwatermeer welke in 1815 is ontstaan na een verwoestende tsunami. Deze ontstond na de dodelijkste vulkaan eruptie uit de geschiedenis nl de uitbarsting van de vulkaan Tambora. Deze vulkaan lag aan de noordkust van het eiland Sumbawa waarbij deze van ca 5100 meter naar 2800 meter hoogte is gehalveerd.

Na ons bezoek aan Satonda en wederom een snorkel uitstapje varen we door naar Komodo waar we s’morgens vroeg aankomen. Het landschap is veranderd van dicht bebost naar droog savanne vegetatie op Komodo. Op onze tocht op Komodo zien we niet veel dieren behalve vrij tamme herten en “ wilde” varkens naast een enkele zeearend en enkele gele kuif kaketoes. De Komodo varaan laat zich nog niet zien. Niet gek want zo s’ morgens is het al bloed verziekend heet. Bij het rangerstation komen we toch nog enkele exemplaren tegen en als we terug naar de boot lopen spotten we toch nog 2 wilde Komodo varanen.
Na een laatste snorkelpartij op het beroemde “ red beach” komen we in Lubuhan Bajo op Flores aan. Het is duidelijk waarneembaar dat hoe oostelijker we komen hoe armer het wordt, minder toeristen er zijn en hoe vuiler het er op straat uitziet. Vuil wordt achteloos weggegooid en jong en oud doet hier aan mee.

Inmiddels is onze kennis van het Indonesisch ook aangescherpt:
Kamer, Tas, Kool, gratis, bruine boon, Versnelling, bekleding, knalpot, spatbord, bensin, polisi, afdeling, koelkast en provinsi zijn voor de duidelijkheid Indonesische woorden.

Na Labuhan Bajo vertrekken we voor een tussenstop in Ruteng. Op Flores is het gebruikelijk een shuttle bus te nemen, dit is een luxe auto die gedeeld wordt met andere passanten, iets duurder dan lokaal busvervoer maar wel zo comfortabel en snel. De wegen zijn redelijk goed maar doordat we door de bergen moeten kronkelen is de gemiddelde snelheid toch niet hoger dan 30-40 km/hr. In Ruteng maken we een stadstour en brengen een bezoek aan Kampung Puu waar nog een traditioneel Manggarai huis staat. Dit is een traditioneel dorpje van de plaatselijke Manggarai bevolking. In het midden van het dorpje staat de "compang", een soort platform van stenen waarop de offers aan de goden worden gepresenteerd. Het platform is omgeven door een stenen muur, waarachter de huizen staan. Eigenlijk staan er maar twee traditionele huizen, en in één daarvan worden we uitgenodigd om het gastenboek te tekenen en een donatie te doen. We maken nog een praatje met de dorpsoudste en wat kinderen, die graag op de foto gaan. Maar veel meer is er niet te zien helaas.

Vanuit Ruteng vertrekken we verder naar het op 1.100 meter hoogte liggende Bajawa voor bezoek aan de hot springs en de hier nog traditioneel levende stammen. In Soa bezoeken we daar de Mangaruda Mata Air Panas, dat neerkomt op warm waterbron. We hebben heerlijk gebadderd in het warme water. Het is zondag en dus zijn de lokale mensen in grote getale hier naar toe gekomen om in de superheldere bron hun haren en lijf te wassen. Dit doet me denken aan de reclame van Herbal Essences. Voor deze mensen is dit de enige gelegenheid om een warme douche te nemen want thuis hebben ze alleen de beschikking over een mandi met koud water. De hooglanden rond het koele Bajawa worden bevolkt door de Ngada-stam, een van de gemoderniseerde bevolkingsgroepen op Flores. In dorpjes als Langka, Bena, Wogo of Naru is de cultuur nog zeer authentiek en herkenbaar aan; bijvoorbeeld de traditioneel gebouwde houten huizen, totempalen, stenen ommuringen of rituele plaatsen waar buffels worden geofferd. De opvallende Ngadasymbolen - de ngadhu, een parasolachtig bouwsel van zo’n drie meter hoog en de bhaga, een miniatuurhuisje met een rieten dak - symboliseren de voortdurende aanwezigheid van de voorouders. Een gekke gewaarwording. Deze stammen zijn Katholiek maar hangen gelijktijdig het animisme aan en offeren om de haverklap hun ossen/varkens om de voorvaderen gunstig gestemd te houden. Zij gebruiken wat ze goed achten uit twee werelden, hun originele cultuur en het door de Portugezen geïntroduceerde Katholicisme.

In Bajawa concluderen we dat de geboekte vliegreis niet goed is doorgekomen en moeten we opnieuw boeken alleen is er nu geen plaats meer in het vliegtuig. Op naar Ende en hier regelen we persoonlijk bij een lokaal kantoor van een vliegtuigmaatschappij de reis via Timor naar Jakarta. Eind goed al goed. Na dit intermezzo gaan we weer terug naar ons originele schema en bezoeken het NP Kelimutu met de 3 gekleurde kratermeren in Moni en hierna relaxen we in NP de 17 Eilanden in Riung. In Centraal-Flores ligt Keli Mutu National Park. Keli Mutu is een vulkaan die bestaat uit drie kraters die elk gevuld zijn met een gekleurd meer. De meren liggen op een hoogte van 1600 meter. Het water van de meren wordt door mineralen gekleurd. In de loop der jaren hebben de meren verschillende kleuren gehad. De onderkomens op Flores zijn basaal en een koud water douche is standaard. De dorpjes zijn primitief en we zijn al blij dat we enkele restaurantjes ontwaren waar we kunnen eten. Na Labuan Bajo heeft de diaree ook toegeslagen (gelukkig pas na 3 weken en ook weer opgelost na 2 dagen).

Na de enkele dagen regen hebben we geen druppel regen meer gezien en worden we geteisterd door zon, zon en zon met minimaal 30 graden in de schaduw. Ook s’nachts koelt het niet erg af en een fan is wel lekker maar koelt niet. Zo is zo’n koude douche toch nog een uitkomst. Lekkerrrrr.

Riung is een klein primitief vissersdorpje aan de noordkust van Flores dat pas sinds een paar jaar enigszins toegankelijk is geworden. Aan de kust staan traditionele huizen op palen. Daar wonen de Buginezen, een vissersvolk afkomstig van Sulawesi. Het nationale park voor de kust van Riung omvat 17 exotische eilanden, die bekend zijn om hun koralen, vissen en vooral de duizenden vliegende honden (gigantische vleermuizen). In Riung staat 1 generator opgesteld voor het hele dorp. Deze draait van 18:00 tot 06:00. Dan heb je stroom, licht en de kans op een gekoeld biertje.
In Riung worden we met een lokaal bootje naar een van de eilanden gebracht waar je alleen bent op een wit zandstrand en lekker verkoeling in het water kan zoeken. Rustig snorkelen en luieren. Op de terugtocht nog langs de mangroven gevaren waar duizenden vliegende honden hangen. Spanwijdte ca 1 meter. De volgende dag hebben we ons weer laten verleiden op zo’n eiland Alleen als Robinson met alleen water en zwemkleding en de noodzakelijk schaduw van een palmboom. Vanmorgen om 06:00 de bus gepakt naar Ende voor onze laatste stop. De terugreis naar Ende gaat over dezelfde slechte weg alwaar we ook op de heenreis langs zijn gekomen. Slechts 1 keer per dag gaat de publieke bus. Deze gaat om 06:00 alle straten in het dorp langs om klanten op te pikken. Deze nemen dan niet alleen mensen maar ook lading mee omdat de bus meer is dan alleen passagier vervoer. Alles wordt in en op de bus gestouwd en al snel zit iedereen ingeklemd maar iedereen laat dit gelaten toe.

Langzamerhand worden zowel Ingrid als ik veelvuldig aangesproken met "Hello Mister, What's your name?" Kinderen en schooljeugd willen graag dat je een foto van ze neemt of een foto van zichzelf met jouw op hun telefoon.

We hebben Flores leren kennen als een gevarieerd eiland met Katholicisme (S’avonds hoor je lokalen Christelijke liedjes zingen) en soms wordt je om 04:00 wakker geblèrd door de moskee. De natuur is overweldigend, bergen, jungle, steppe, mangrove, strand etc.

Het is duidelijk de mensen hier leven om te overleven voor meer is het ook vaak te warm. Hier eindigt dit derde verhaal, de rest vertellen we wel als we weer terug zijn.

Doei,

John en Ingrid.