JakartaKota

Vierde en laatste etappe van reis door gordel van smaragd.

Als deze mail wordt verstuurd doe ik dit vanachter mijn eigen laptop thuis. We zijn dus heelhuids thuis gekomen van een enerverende en vermoeiende maar interessante en culturele rondreis door Indonesië.

De laatste etappe betrof de terugvlucht vanuit Ende-Flores via Kupang- West Timor naar Jakarta-Java (een afstand van 2.150km). In Jakarta moesten we onze historie als Nederlandse oud kolonisators bekijken en nog de laatste souvenirs kopen. Na deze activiteiten konden we ons opmaken voor de terugreis via Dubai naar Düsseldorf.

De contrasten zijn groot. Flores is een relatief klein, dunbevolkt en weinig toeristisch eiland in een verre westelijke uithoek van de 5000 km wijde Indonesische archipel. Jakarta daarentegen is een mega miljoenenstad. De chaos is alles overheersend en overal. In Jakarta togen we naar het backpackersgedeelte Jalan Jaksal,iets zuidelijk van het Monas-Nationaal monument. Het Monument Nasional (afkorting: Monas) is een 137 m hoge toren in het centrum van Jakarta en symboliseert de strijd voor de onafhankelijkheid van Indonesië. Op de top is een bronzen vlam geplaatst van 14,5 ton die met 35 kg goud is bekleed. Een echt centrum heeft Jakarta niet. Hier maakte we kennis met een van de laatste vervoersmiddelen die we nog niet hadden uitgeprobeerd nl de Bajaj een rechtstreeks uit India geïmporteerde driewieler die erg lijkt op de Thaise Tuk-tuk. Deze smerige uitlaatgassen uitstotende driewielers laveren roekeloos door het hectische Indonesische straatverkeer door rakelings langs auto’s, scooters en overig verkeer te laveren. Een toeter hier, een toeter daar moeten deze overige verkeersdeelnemers maar waarschuwen. Afijn we zijn uiteindelijk veilig op onze bestemming, Hotel Margot in Jalan Jaksal gearriveerd in een AC kamer met hot shower en Satelliet TV. Gemakken die je voor lief neemt ware het niet dat deze schijnbare basis westerse omstandigheden pure luxe artikelen zijn in de Indonesische buitengebieden als ze überhaupt aanwezig zijn en/of werken. Hier hadden we weer de luxe keuze uit restaurants en bars om de innerlijke mens te versterken, wanneer en hoe we dit wilden.

Na een goede nachtrust togen we opgewekt naar het historisch centrum van voormalig Batavia nl. JakartaKota. Dit tot 1950 bestuurlijke centrum van Indonesië is echter sinds die tijd radicaal verlaten en aan haar lot overgelaten. Dit is heden ten dage nog zichtbaar door de vervallen staat van de ooit zo imponerende gebouwen. Momenteel zie je dat mondjesmaat enkele historische gebouwen worden gerestaureerd en ingericht als museum of door bedrijven worden gebruikt. Dit valt toch wel tegen om zo’n gehavend roemrucht centrum in vervallen staat te zien. Gelukkig hebben we nog iets van de nostalgische koloniale sfeer kunnen proeven in Café Batavia, Taman Fatahillah Kota (het oude stadhuisplein). De prijzen zijn wel buitensporig maar de sfeer en muziek zijn nog echt van de veertiger jaren. Ingrid werd nog aangesproken op haar uiterlijk door een groepje giechelende Indonesische schoolmeiden die allemaal met haar op de foto wilden.
Hier vinden we ook andere koloniale, in Hollandse stijl gebouwde gebouwen bv het gouverneursgebouw (oude stadhuis in stijl van stadpaleis op de dam). Dit is momenteel ingericht als Nacionaal Museum en staat te boek als beste museum van Indonesië. Als je dit bezoekt geef dit wel te denken over de kwaliteit van de musea hier en het besef en waardering van Indonesiërs voor hun cultureel erfgoed. Verder vinden we nog in Kota, ‘n ophaalbrug (nog 1 over), kanalen (nu stinkende open riolen) en de oude haven Sunda Kelapa met nog in redelijke staat verkerende oud VOC opslagruimten uit ca 1650.

De weg naar Kota was ook opzienbarend. Met de lokale trein reisden we de ca 10 km binnen de stadsgrenzen van Jakarta naar stasion Jakartakota voor 1000 IDR (ca 7 Eurocent). Hierdoor is dit vervoer voor iedereen toegankelijk. Voorzichtig namen we plaats en waren blij dat deuren en ramen openstonden wat voor enige verkoeling zorgde in de drukkende ochtendhitte. Toen er zitplaatsen vrijkwamen waren we opgelucht want je tas en spullen op je lijf en het mogelijke nauwe contact met mogelijke zakkenrollers in zo’n drukke coupe geeft toch een zekere spanning. Ontspannen namen we daarom zitting op de bank tot Ingrid verbaasd naar haar nek greep want een onverlaat had kans gezien om bij vertrek bij een halte vanaf het perron een greep te doen naar haar ketting. Gelukkig was de ketting niet erg kostbaar en daarnaast was de actie ook nog mislukt want het slotje begaf het wel maar de ketting was niet kwijtgeraakt. Zo zie je dat je altijd en overal op je hoede moet blijven.

Na de toeristische bezichtiging van Kota gingen we op zoek naar de laatste souvenirs, dit bleek minder eenvoudig dan gedacht want erg veel van deze mogelijkheden zijn er niet. In een van de winkelcentra hebben we uiteindelijk de laatste inkopen kunnen verrichten. Na nog de laatste Indonesische avondmaal en nodige vloeibare versnaperingen te hebben genuttigd namen we voldaan afscheid en togen per taxi naar het vliegveld voor de vermoeiende 12.000 km lange terugreis. Moe maar voldaan zijn we inmiddels weer terug in onze vertrouwde omgeving van familie,kennissen en vrienden en zijn we weer bezig om uitsluitsel te geven over mogelijk volgende ontspanningen, wintersport waar, wanneer en met wie?, vrienden uitje over 1, 2 of meerdere dagen?, wanneer precies het volgende familieweekend ?etc. Jullie horen we zijn alweer helemaal opgenomen in de sleur en waan van de dag. Hopelijk hebben jullie evenveel plezier en ontspanning gehad aan het volgen en genieten van deze reis als wijzelf.


John en Ingrid.