Paithan dam

In de nabijheid van Aurangabad zijn veel waterwerken om na de moessonregens het water vast te houden. De moesson duurt 3 maanden en en is in dit gebied niet heel erg nat omdat er niet veel bergen zijn. Daarom zijn dammen belangrijk om gedurende het gehele jaar voldoende water voor de landbouw te hebben. Een belangrijke methode hiervoor zijn de dammen in rivieren.


Deze dam gebouwd in de heilige rivier de Godavari, de grootste rivier in het zuiden van India, heet Jayakwadi dam of Paithan dam en het reservoir gevormd door de dam wordt "Nathsagar" genoemd. De dam biedt een panoramisch uitzicht op Paithan en de Godavari. De lengte van de dam is ongeveer 10 km. De landbouwgrond van ongeveer vier districten wordt geïrrigeerd met het water vanuit het Nathsagar reservoir.


Het stuwmeer strekt zich uit over een gebied van 125 hectare en "Nathsagar" geeft water aan de stad Aurangabad en de omringende plaatsen. De Godavari is een rivier die loopt van West naar Zuid-India en wordt beschouwd als een van de grootste stroomgebieden in India. Met een lengte van 1465 km, is het de op een na langste rivier in India (alleen de Ganges is langer), en de langste rivier in Zuid-India.


Het Jayakwadi vogelreservaat is een goede plaats voor vogelaars en amateurfotografen die van vogels houden. Het reservaat strekt zich uit over de backwaters van het Nathsagar reservoir en het biedt huis aan variëteit aan flora en fauna. Het gebied wordt bezocht door honderden trek-en standvogels. Er zijn meer dan 70 trekkende vogelsoorten en de meeste van hen zijn internationale bekende trekvogels. Enkele van hen zijn merkelijke onder trekvogels zijn Kranen, flamingo's, pijlstaarten, smienten, schepper, Brahmany Duck, tafeleenden, wintertalingen, God Wit, Shauces, Zwarte Ibis, enz., enz. Het reservaat is oa een overwinteringsplaats voor Siberische trekvogels. Het beste seizoen om de plaats en het reservaat te bezoeken is tussen oktober en maart.


De dam is een beschermd en militair gecontroleerd gebied en bezoekers is het o.a. verboden om met hun auto tot aan de dam te komen. Fotografie is ook verboden in de nabijheid van de dam. Bezoekers moeten hier zelf rekening mee houden omdat de meeste van de borden die deze instructies bevatten zijn geschreven in de lokale taal, Marathi.


Paithan is een taluka stad (een onderdeel van een wijk, een groep van enkele dorpen georganiseerd voor gezamenlijke inkomsten doeleinden) in Aurangabad district dat deel uitmaakt van de staat Maharashtra en is gelegen op circa 50 kilometer ten zuiden van Aurangabad aan de oevers van rivier de Godavari. De stad is bekend uit de oudheid als 'Pratishthan' en was hoofdstad van de Satvahan dynastie en een belangrijk knooppunt van handel in die tijd. Het huidige Paithan heeft nauwelijks nog enige tekenen van de oude glorie die het ooit bezat.


Op een van onze vrije zondagen ben ik met Alan Woodward naar de Paithan dam gegaan om deze te bekijken. Natuurlijk wisten we dat fotograferen verboden was maar toch moesten we dit zelf uitvinden. Aanvankelijk ging alles prima. We hadden tassen om onze camera’s onopvallend te vervoeren. Toch kwam er na enige tijd een brommer met twee burger geklede mannen langs die zich identificeerden als politie agenten. Op de vraag of we foto’s van de dam hadden gemaakt antwoordde mijn maat positief. Hij moest zijn foto’s laten zien en die in hun bijzijn deleten omdat deze strategische en voor terroristen gevoelige informatie zou bevatten. Ik antwoordde dat ik geen foto’s had waarop zij mij op mijn eerlijke gezicht vertrouwde en zonder verdere vragen weggingen. De maatregel op zich is typisch Indiaas (vrij bureaucratisch en slecht als formaliteit nuttig omdat op het internet allerlei zeer gedetailleerde foto’s en tekeningen zijn terug te vinden.


Op onze terugtocht hebben we nog een typische indiaase lokale markt en een steenfabriek bezocht. Op de markt kwamen we een baba tegen. Letterlijk betekent dit oude/wijze man. In de praktijk zijn dit een soort geestelijken die hun leven aan religie hebben geofferd en het geloof verder willen begrijpen en uitdragen. Je herkent ze makkelijk aan de paarse/orange kleur kleding die ze altijd dragen.


Deze steenfabrieken zie je veel her en der verspreid en is geen echte fabriek maar een terrein waar locale arbeiders met de hand stenen vormen en deze zo rondom een open vuur stapelen waarna deze gedurende enkele weken gebakken worden en na afkoelen (duurt ook enkele weken)lokaal worden verhandeld.

Vandaag ga ik naar de dierentuin van Aurangabad. Lijkt me interessant om te zien hoe de mensen hier een dierentuin zien en bouwen. Volgende week zullen jullie het resultaat wel zien.