Daulatabad Fort

In Aurangabad en omgeving zijn enkele aardige bezienswaardigheden. Een van deze is het Daulatabad Fort.

Daulatabad. Deze plaats werd bewoond sinds tenminste 100 BCE, en nu zijn er slechts de overblijfselen van het Daulatabad Fort - Devagiri. De stad wordt gezegd te zijn opgericht in 1187. In 1294 werd het fort veroverd door Ala-ud-din Khilji, en de rajas, om opnieuw bezet te worden door de moslims onder Malik Kafur, in 1307 en 1310, en in 1318. Hierbij werd de laatste radja, levend gevild.
Devagiri werd nu een belangrijke basis voor expedities naar het zuiden. In 1327 werd de naam veranderd in Daulatabad. In de loop van tijd is het in vele handen overgegaan, waarbij het in 1607 in handen kwam van de stichter van Kharki (het huidige Aurangabad). Zijn opvolgers hielden het in bezit totdat ze werden omvergeworpen door Shah Jahan, de Mughal keizer, in 1633. Hierna is het in verval geraakt als gevolg van de verplaatsing van de hoofdstad van de regering.


De buitenste muur, meet 2,75 mijl (4,43 km) in omtrek en bevat de oude stad vanDeogiri (Devagiri), en tussen deze en de onderkant van het bovenste fort zijn drie lijnen van verdediging.
Naast de versterkingen zoals het Fort Daulatabad en natte en droge grachten bevat het een aantal monumenten, waarvan de belangrijkste het Chand Minar is. Dit is een toren van210 ft (64 m) hoog en 70 ft (21 m) in omtrek aan de basis, en werd oorspronkelijk bedekt met prachtige Perzische geglazuurde tegels. Het werd opgericht in 1445 om de verovering van het fort te herdenken.


Het gebied van de stad omvat het heuvelfort van Devagiri wat staat op een kegelvormige heuvel, ongeveer 200 meter hoog. Een groot deel van de lagere hellingen van de heuvels zijn weggesneden tot 50 meter hoge wanden om de verdediging te verbeteren. De enige toegang tot de top is over een smalle brug, met een doorgang met ruimte voor niet meer dan twee personen naast elkaar, en een lange galerij, uitgegraven in de rots, die is voor het grootste deel een zeer geleidelijke opwaartse helling.
Halverwege deze galerij, waar een steile trap is, wordt de bovenkant van afgedekt door een rooster bestemd om in tijd van oorlog overwicht te houden door het garnizoen welke erboven verbleef. Op de top, en eronder, zijn enkele massief oude kanonnen die gericht waren naar het omringende landschap.


Omdat het altijd warm en zonnig is in Aurangabad is de bezichtiging en beklimming van het fort een inspannende bezigheid. De beklimming van het Fort gaat over paden welke in de loop der tijd aardig zijn verweerd en de staat van het fort is absoluut niet te vergelijken met de forten die Ingrid, Mikael en ik in Rajasthan hebben gezien. Die werden namelijk nog steeds bewoond door de Maharadja’s terwijl Daulatabad al enkele honderden jaren verlaten is en hierbij in een ruïne is vervallen. De omvang geeft je echter een mooi overzicht van hoe het eens moet zijn geweest.



Ik kijk nu uit naar mijn volgende tripje. Komend weekend ga ik naar Nepal, Kathmandu voor een kort stadsbezoek en een rondvlucht naar Mt Everest. Uiteraard zal ik jullie hiervan op de hoogte houden.


Verder kom ik halverwege maart terug om enige afkoeling te ondergaan. Met de familie gaan we dan een weekje skiën in Oostenrijk.