tweede reisverslag

zie bericht johnolsthoorn.reisdagboek.net


Vandaag is het zondag 6 maart en het is erg rustig. Ik ben in Quetzaltenango. Quetzaltenango is de tweede stad van Guatemala en wordt door de Quiché-Maya bevolking simpelweg Xela genoemd. Xela heeft ruim 128.000 inwoners en ligt 200 kilometer van de hoofdstad verwijderd in een grote vruchtbare vallei op 2334 meter hoogte. Door de grote hoogte heeft het een lekker klimaat; bijna altijd een heldere knalblauwe lucht zonder hoge temperaturen maar 's nachts en 's ochtends vroeg is het wel erg koud. Toeristen kom je hier maar weinig tegen. Quetzaltenango is daarom dé plaats om het niet toeristisch georiënteerde, alledaagse leven in Guatemala mee te maken.


Hoewel het naar inwonertal een grote stad is heb je toch meer het idee in een fors uitgevallen dorp rond te lopen; lage bebouwing en weinig verkeersdrukte. Gisteren heb ik de vulkaan Santa Maria beklommen welke ca 3.750 m hoog is en om de top te bereiken moesten we ca 1.150 meter klimmen. Je kunt wel zien dat het Carnavals weekend is . Hoewel ze dit niet vieren hier was het wel een drukte van belang met de lokale bevolking welke ook de klim naar de top maakte om hier zo “dicht” bij de hemel een soort van geloofsbelijdenis te doen. Na offering van ’n kip, het drinken van Cola (het boeren verlost de kwade geesten uit je lichaam!) en Alcohol gaat men gezamenlijk zingen en hierna wordt iedereen afzonderlijk door de “priester” onderhanden genomen om waarschijnlijk weer in het reine te komen. Een bizondere ervaring en belevenis om huilende en schreeuwende mannen en vrouwen te zien die om God en Jezus roepen.


Na mijn eerste verhaal vorige week was ik op reis nar Chiapas de Corzo om de cañon del Sumidero te bezoeken. Dit is een NP aangelegd/gemaakt nadat er een dam voor elektriciteit is aangelegd. Deze cañon strekt zich zo’n 30 km uit en voert je langs hoge steile wanden van wel 1000 m hoog. Helaas gaat men hier nog altijd lichtzinnig om met afval. Om ca 9:00 uur was ik ter plaatse maar omdat het een erg rustige periode is voor toeristen moest ik 2 uur wachten totdat eindelijk de boot met 13 passagiers voldoende vol was om te vertrekken. Ik had de moed al haast opgegeven en besloten om niet langer te wachten maar eindelijk kwamen er dan toch nog voldoende mensen om de 3 uur durende tocht te kunnen maken. Je ga in een boot met hoge snelheid door de canyon om te stoppen bij interessante plaatsen. Onderweg zie je erg veel zwerfvuil en plastic wat dit gebied binnen gevoerd wordt. Naast deze vervuiling is er ook veel mooie natuur te zien. Zo zagen we o.a. vogels (veel gieren), krokodillen, ’n leguaan.


Per luxe bus ben ik hierna naar Palenque gereisd. Een tocht die normaal maar ca 5 uur zou moeten duren om de 250 km te overbruggen maar om een onverklaarbare manier presteerde de chauffeur het om er 9 uur over te doen. Zo doende arriveerde ik pas om 23:30 in Palengue. De weg voert langs ettelijke dorpjes en hiervoor zijn er op de weg constant “topes” of verkeersdrempels aangelegd om de snelheid te reduceren. De lokale collectivios scheuren hier snel en slagvaardig overheen maar een luxe bus vervoert luxe passagiers en deze mogen niets merken van deze hobbels en daarom passeerden we deze drempels stapvoets. Maar uiteindelijk tocht aangekomen in het jungle plaatsje en na een verfrissend biertje maar naar bed gegaan. Het is hier aangenaam warm, zowel overdag als s’nachts. De volgende dag een bezoek gebracht aan een van de meest indrukwekkende Maya ruïnes van het continent Met een gids een rondgang langs de ruines gemaakt. Deze attracties zijn goed onderhouden met een mooi uitzicht over de jungle en de tempels.


Palenque hoort tot de weinige steden waar de ontdekkers veel van de geschiedenis ontcijferden, doordat de hiëroglyfen op de muren intact bleven. Ze vertellen verhalen over dynastieën, veroveringen, rijkdom en ondergang. De meest sensationele ontdekking in de Maya wereld vind je hier: de graftombe van Koning Pacal.


Anderdaags ben ik weer vertrokken naar San Cristóbal de las Cases en ben onderweg gestopt bij ’n waterval welke verscholen ligt in de jungle. Deze watervallen van Agua Azul (= blauw water) liggen een uur van de ruïnes vandaan en is erg spectaculair, niet in hoogte maar in uitgestrektheid. Over een afstand van ongeveer 2 km daalt de rivier in 'traptreden' zo'n duizend meter in hoogte en dat veroorzaakt een hele lange waterval met stroomversnellingen en poelen. Tijdens het regenseizoen (juli t/m oktober) zwelt de waterval op, maar heeft dan niet de turkooizen kleur die het in april/mei heeft. Ik had geluk 2 dagen ervoor had het geregend en was het water dus bruin en niet de mooie blauwe kleur welke ik gezien heb. Hier ook een mooi kleine kolibrie gespot. Verder is het alleen jammer dat deze watervallen ontsiert worden door een lange rij kraampjes en restaurantjes welke allerlei waren verkopen.


Na deze tussenstop verder gegaan naar de indiaanse stad San Cristóbal de las Casas, een stad die veel indianen uit de omgeving trekt die hier hun koopwaar op de marktjes aanbieden. Onderweg kom je nog wel boorden tegen waarop de lokale bevolking aangeeft dat je hier in Zapatistas gebied bent. San Cristóbal de Las Casas is naast een handelscentrum ook bekend om de 'Zapatistas', rebellen die van Chiapas een autonome staat willen maken, met meer rechten voor de Maya's. Als reiziger merk je niet veel meer van onrust en wegblokkades maar hun politieke problemen zijn nog niet opgelost. Onderweg zie je wel veel militairen met de karabijnen in de aanslag en deze patrouilleren ook door de stad. In het centrum van San Cristóbal loopt een mengeling van reizigers, Mexicanen en indianen. Ik slenter een middagje door tussen de geschilderde straten die langzaam omhoog lopen. Hoe hoger je komt hoe mooier je uitzicht; scherpe zon tegen een achtergrond van dreigende wolken tussen groenblauwe bergen.


Overdag loop je hier in een T-shirt en korte broek zoals in de rest van Mexico. Maar zodra de zon verdwijnt is het een stuk koeler en merk je dat je op hoogte zit. Met temperaturen van 28 graden overdag verwacht je niet direct dat het s’nacht kan vriezen. Een extra deken op bed maakt dat je net iets comfortabeler slaapt bij gebrek aan ander lichamelijk contact. Je hebt voor 's avonds echt een fleece trui of warme jas nodig, ik ben dan ook blij dat ik toch nog een jack heb meegenomen.


In de ochtend een tour genomen naar twee Indiaanse dorpjes in de buurt, San Juan Chamula en Zinacantan. Met een gids verwacht je veel uitleg ondanks dat deze dorpjes goed op eigen gelegenheid waren aan te doen. De inwoners verschillen enorm in klederdracht en geloof, Chamula is het religieuze centrum van de gelijknamige indianen en Zinacantan is de woonplaats van de Tzotzil-indianen. In Chamula was met volop bezig met de voorbereiding van hun “Carnaval”. Er waren door het dorp veel bijeenkomsten voor voedsel voorbereidingen en inzegeningen hiervan. Het jammerlijke is dat deze indianen geen fototoestellen accepteren. Je maakt alleen ’n foto van bekenden of familie en dus is het niet toegestaan behalve op het centrale plein om foto’s te maken op straffe van forse boetes voor de ongehoorzame. Een bezoek aan de kerk gaf een bijzondere ervaring. De vloer in deze kerk, waar je overigens een entree moet betalen wat ik in geen enkele andere kerk tot nog toe heb meegemaakt, is bezaaid met dennennaalden. Daar waar geen dennennaalden liggen op de vloer staan overal kaarsje te branden. De lokale indianen offeren hier hun kippen, Cola en alcohol in hoop op verlichting. Met de geur van wierook, lucht van kaarsjes en geen daglicht geeft dit een heel aparte sfeer. Zoals gezegd jammer om dit niet te hebben kunnen vastleggen.


Een toer zou geen toer zijn als er toch niet ergens een addertje onder het gras zou zitten. Voor Zinacantan zouden we een lokale familie bezoeken en uitleg over het dagelijkse leven krijgen maar wat bleek dit was een kledingfabriekje waar je dus iets kon kopen!!!! Op de markt hier kan je ook poppetjes kopen van Zapatistas compleet met masker en karabijn.


In San Cristóbal wat buiten de indianen dorpjes uit de omgeving, niet echt interessant is nog naar een lokaal museumpje geweest, Na Bolom, uit de nalatenschap van Frans Blom een Deense archeoloog die samen met zijn vrouw gestreden hebben voor een onafhankelijke en respectvolle omgang voor de lokale indianen.


Na San Cristóbal de bus genomen naar Guatemala en nu ben ik dus hier in Xela en kijk of ik de komende dagen Joris kan bezoeken welke ook in de buurt is in San Pedro. Zoals jullie hebben kunnen zien heb ik nu 2 websites waarvan ikzelf de voorkeur heb voor www.johnolsthoorn.reisdagboek.net omdat de foto bewerkingen hier makkelijker zijn. Je kunt je ook hiervoor gratis abonneren voor info betreffende updates. Ik zal ze voorlopig beide onderhouden maar de foto’s en bijschriften plaatsen op reisdagboek.net.

De komende dagen zal ik naar het meer van Atilán gaan. Ook denk ik erover om Honduras anders te bereizen. De Maya ruïne can Copan schijnt niet zo mooi te zijn, zeker niet na bezichtiging van Palenque en Tikal, zodat ik naar het Caribbean eilandje Utilan wil gaan om daar mijn PADI duikdiploma te halen. Dit tijdstip van het jaar schijnt men hier haast ‘n garantie te willen geven voor het zien van de gigantische goedaardige Whale sharks, kolossen van ca 10 meter.

Momenteel schrijf ik dit stukje in een lokaal café te genieten van een lekker kopje echte koffie. In tegenstelling tot Zuid-Amerika waar je ook lekkere koffie zou verwachten is deze hier erg goed, zowel de espresso als de café (tipo americano). Centraal Amerika is dus echt de bakermat voor koffie!


Hasta luego en tot schrijfs.