Afronding Midden Amerika reis

Het laatste verhaal welke ik in april 2011 schreef, (de tijd vliegt als je het naar je zin hebt, vertelde ik over mijn escapade naar India. Nu is het al 2012 dus loop ik wat achter.



Zoals de meeste van jullie inmiddels wel weten werk ik inmiddels al weer 9 maanden bij Sterlite Technologies in Aurangabad, Maharashtra, India. Over mijn werk en leef ervaringen zal ik de komende tijd wel verder verhalen. Nu wil ik een inhaalslag maken om mijn reisverhaal in Centraal Amerika af te maken.



Het laatst vertelde ik dat ik in april 2011 in Panama City was aangekomen om naar Europa/India af te reizen voor mijn introductie bij Sterlite.
Panama City is een grote en drukke stad met veel economische activiteit. Er wordt hard gewerkt en je ziet dat het economisch goed gaat. De wolkenkrabbers schieten als paddenstoelen uit de grond welke de stad een mooie skyline geeft.


Als je in Panama bent moet je natuurlijk het Panama kanaal bezoeken en Casco Viejo het oude Unesco stadscentrum, welk momenteel groots wordt gerenoveerd om het in oude luister te herstellen. Een ander signaal dat het goed gaat in Panama. Allereerst had ik wat problemen om een goed onderkomen te vinden. Veel toeristen in de populaire maand van april maken de onderkomens in Casco Viejo snel vol. Het regent 9 maanden per jaar en alleen in het voorjaar is er een goede kombinatie van zon, droog en niet te hoge temperaturen. Ik vond een geschikt onderkomen in een buitenwijk, voor 1 dollar reis je al met een taxi naar het centrum, of 20 Euro cent voor de bus!, dus zo erg is dat niet.


Naast het bezoeken van het Panamakanaal wilde ik ook naar de San Blas eilanden reizen. Dit is een archipel in de Caribische zee van zo’n 360 met palmbomen bedekte eilandjes welke worden bevolkt door de autonome groep Indianen Kuna Yala. Oorspronkelijk adviseerde men om per 4 wheel drive te reizen maar de wegen zijn inmiddels zo verbeterd dat dit niet meer nodig is. Vanuit Panama City reis je in 3 uur naar een haventje aan de Caribische kust waar verder een sloep wacht welke je naar het eiland van je dromen brengt. Dit gaat echter niet zonder slag of stoot. De zee is hier erg ruig en de tocht per motorboot al hoewel uitgerust met 2 krachtige buitenboord motoren doet er 4 uur over om de eilandengroep te bereiken. Niet is minder waar van de verhalen om je kleding en spullen goed in te pakken omdat je nat zult worden. Ondanks dat we ons volledig inpakten met plastic waren we in een mum van tijd door en door nat van het opspattende zeewater. Er was geen ontkomen aan dan het maar gelaten over je te laten komen.


Bij de eilandengroep moesten we eerst door de douane omdat dit een autonoom Kuna Yala gebied is. Hierna werden we in een 2 uur naar ons eiland gebracht waar onze familie op ons wachtte. Het eilandje is zo’n 100 meter in doorsnede en is in het bezit van 2 families. Gek genoeg is de een liberaal en de ander redelijk conservatief wat heeft geresulteerd dat ze op voet van oorlog met elkaar leven en er een hek op het eilandje is geplaatst om de familiegroep van elk zo’n 6 mensen te scheiden!! Een aparte gewaarwording.


Er is een generator voor stroom welke alleen in noodgevallen werkt en om het water van de douche in het opslagreservaar te pompen. Verder leef je in absolute primitieve omstandigheden en kun je genieten van snorkelen, luieren, zonnen en kletsen. Er zijn zo’n 10 toeristen op het eiland waar je je mee kunt vermaken. De zon is redelijk sterk en ik loop in een mum van tijd een verbrande rug op bij het snorkelen. Een gekke gewaarwording om tijdens het snorkelen in een miljoenen grote vissenschool terecht te komen (visjes van zo 10cm groot). Je ziet alleen vis zover je kijkt welke uitwijkt als je door probeert te zwemmen. Best vreemd en zelfs een beetje eng omdat je niet meer ziet dan allen maar vis en dit je orientatie beinvloedt.


Na 3 dagen bijgekomen te zijn van de hectiek op dit idyllisch eiland weer terug gegaan naar Panama City voor mijn aftocht naar India. Op de terugtocht wat tegen windt waardoor alle laatste restjes benzine aangesproken moest worden om het haventje te bereiken. Dit lukte maar het was wel erg close. Vanuit Panama via Nuenen om mijn visum te regelen ben ik afgereisd naar India




Na 2 weken en mijn terugkeer uit India waar ik de laatste afspraken heb gemaakt voor mijn nieuwe werkkring ben ik teruggegaan om mijn reis af te maken. Mijn originele plan was om van Mexico via Guatemala, Honduras, Nicaragua, Costa Rica naar Panama te reizen. Doordat ik tussentijds 2 weken weg ben geweest en ik in mei in India wilde beginnen kon ik bij terugkomst alleen nog maar deels Panama en Costa Rica aandoen. Een aantal plaatsen heb ik zodoende moeten skjippen. Het plan was dus om nu in Panama te beginnen naar het noorden af te reizen over te steken naar Costa Rica en vanaf San Jose terug te reizen naar Europa.



Vanuit Panama per bus naar Boquete, een plaats waar de koffieplantages inmiddels plaats maken voor afgesloten luxe woonwijken. De eigenaren kunnen meer geld verdienen aan de grond dan wat ze anders met koffie verbouwen en dus verkopen ze de plantages. De lokale bevolking uiteraard in armoede achterlatend. Hier heb ik de lekkerste biefstuk gegeten in een plaatselijk Argentijns steak house. Zo 500 gram boter malse Angus Beef van de grill direct op je boord. Lokaal naar een koffieplantage geweest en een van de duurste koffiesoorten gedronken “Gheisha” in een lokaal populaire plantage van Cafe Ruiz. Tijdens mijn wandeling hier nog de schuwe Quetzal gezien een mooie felgekleurde vogel welke zijn naam terugvindt als munteenheid van Guatemala. Zowel de mannetjes als de vrouwtjes hebben een metaalglanzende groene kop, rug en vleugels, een helder rode borst en witte onderstaartveren. Daarnaast hebben de mannelijke vogels vier staartdekveren die ze als erg lange, sierlijke groene slierten uit het nesthol buitenboord laten hangen.



Vanuit Boquete naar Costa Rica afgereisd om onder weg naar het schiereiland Osa te gaan om het wildreservaat Corcovado te bezoeken. In Golfito met de snelle boot in anderhalf uur naar Puerto Jiminez gevaren en hier mijn ticket voor het park gekocht. Omdat de beddencapaciteit beperkt was kon ik helaas geen meerdaagse tocht boeken zodat ik alleen maar een beperkte blik in het beroemde park kon werpen.


S’morgens om 5 uur vertrokken in een gammele vrachtwagen voor de 4 uur durende reis over stoffige en moeilijk begaanbare wegen op hit weinig bevolkte schiereiland naar Carate het startpunt. De ingang van het park is alleen te bereiken via een 2 uur durende wandeling over het strand. Vanuit het vertrekpunt in Puerto Jiminez zat ik met een Zweeds artsenkoppel welke een private gids hadden gehuurd. Gelukkig kon ik me hier illegaal bij aansluiten zodat ik ondanks dat er geen overnachting meer beschikbaar was en ik de parkrangers alleen mijn dagpas liet zien ik toch ongehinderd het park in kon. De gids had een reserve tent in het compound en eten kan je altijd wel kopen. Alleen had ik weinig extra kleding zodat ik niet geheel fris meer was na afloop. Maar van een jungle tocht knap te meestal toch niet op dus wie let hier op! Ook mijn in Jiminez achtergelaten rugzak met kleding zou wel niet weglopen. Gelukkig kon ik deze reis maken want achteraf moet ik zeggen dat ik in dit reservaat de meeste biodiversiteit en wildlife heb gezien van al mijn tochten. Een keur van apen (4 soorten), mieren (8 soorten) onze gids werd wel de “Ant Man” genoemd (zoals er ook een Bug queen rondloopt). Vegetarische, non-veg, oorlogsmieren, boommieren, grondmieren, grote & kleine, rode, bruine en groene mieren etc. Hiernaast veel vegetatie, slangen, kikkers, vogels (Arend, Toekan, scarlet macaws, (onze bekende rode papegaai), kleine landdieren (neusbeer) en grote landdieren (bv de Tapir) en zelfs de poema gezien op 10 meter afstand.

Vanaf Carate het startpunt loop je in circa 6 uur naar de rangerpost Sirena waar we overnachten. Om hier te komen lopen we 4 uur over het strand en verder door de jungle. Ondertussen steken we tal van riviertjes over waarvan bij sommige het water tot je middel reikt. Hier moet je uitkijken voor krokodillen vanuit de jungle en de bull sharks vanuit zee. Ik heb maar één set kleding dus echt fris en schoon wordt je er niet van zeker ook met de soms hinderlijke zwermen muggen die je belaagd. In de late middag komen we aan op het ranger station en het frisse water dat je hier kunt kopen smaakt even goed als een niet voorradige pot bier. De volgende dag vroeg op pad om de tapir te zoeken en we zijn gelukkig deze te zien, maar bij een golf vanuit zee is mijn camera nat geworden en dus onbruikbaar geworden. Ik verlaat me nu op mijn metgezel die nu foto’s maakt met zijn iPod. We blijven de hele dag actief rond het park want we hebben besloten niet terug te lopen maar met een vliegtuigje terug te vliegen naar Puerto Jiminez. In de late middag vliegen we in minder dan 1 uur terg en kunnen we weer genieten van een warme douche en lekker eten en bier. Dat laatste valt tegen want zo daags voor Pasen is het dry day dus wordt er in het dorp nergens alcohol geschonken.
Mijn rugzak is er nog en niemand heeft me gemist! Een onvergetelijke ervaring, vooral een poema zo dichtbij rustig te zien liggen in zijn natuurlijke omgeving. Best een groot en imposant dier. Zelfs de gids was opgetogen want zo vaak zien ze de poema niet.



De volgende dag vertrek ik naar San Jose de hoofdstad om hierna door te reizen naar het nevelwoudpark Monteverde en de actieve Vulcan Arenal in La Fortuna.


Monteverde, gesticht door de pacifistische, religieuze bevolkingsgroep de Quakers uit de Verenigde Staten, is een kleine plaats, gelegen in een bergachtig gebied. De Quakers trokken hier naartoe om zich te onttrekken aan de dienstplicht ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Wat kwam hen beter uit dan naar Costa Rica te gaan, het land zonder leger! In Monteverde vonden ze hun stek, omdat deze plaats de beste mogelijkheid bood hun levenswijze voort te zetten zoals ze altijd gewend waren, met landbouw en veeteelt. Tevens kochten ze het nabijgelegen natuurgebied Monteverde op dat nu een particulier park is. Hier kon ik ook een zipline avontuur boeken. Zweven hoog boven en door de jungle en soms met huizingwekkende vaart. Ik bezoek Monteverde met een mooi uitzicht over Vulkaan Arenal.



In La Fortuna welke met een bus/bootreis in 4 uur te bereiken is zijn door de geologische activiteit dan ook veel spa’s waar ik me lekker laat verwennen. Hier bezoek ik ook een plaatselijk zwembad bestaande uit een aantal en rotsen waar je een riviertje door hen stroomt. Het water is schoon en fris. Je merkt het wel dat het klimaat vermoeiend is door de combinatie van hoge vochtigheid en hoge temperatuur. De vulkan Arenal is een van de meest actieve vulkaan ter wereld. Deze kan je alleen bezoeken met een gids en hierbij kom je niet verder dan de basis van de vulkaan doordat hij nog steeds zo actief is en men hier geen risico’s neemt zoals in Zuid Amerika waar ik zelfs tot aan de kraterrand kon komen van de actie vulkaan Villarrica in Pucon. Vanuit La Fortuna weer terug naar San Jose waar ik de inactieve vulkaan Irazu nog heb bezocht (te bereiken met een busje) en een aantal lokale musea waaronder het Musea del Oro welke nog een mooie collectie goud had wat niet ten prooi van de Spanjaarden was gevallen.



Hierna is het tijd mijn reis af te sluiten en me te richten op India. Ik keer terg naar huis en na 3 dagen vertrek ik voor mijn volgende avontuur in India.



Hierover zal ik de komende tijd ook wat meer vertellen.